یکی قـــطره آبـی ز دریا چـــــــــه ای خـرامیـده آمــد ســـر کوچـــــه ای
گرفتش یکی پمـپ و پمپـاژ کــــــــرد و آن قـطره را تــوی گاراژ کـــــــرد
درآن جـاکسی گــرد وخـاکـش زُدود نمایانده شـد آنچـــــه در ذات بـــود
بسی شسـت و سایید و پالـش نمـــــــود زغـال و رزین اش چـو بالش نمـــود
پس آنـگه در آمــــــــد از آن کارگاه نه یک قطره ی آب، یک قرص مـاه
تــــو پاکیزه بــودی به ذات و سـرشت دریغــا که باشی به کــردار، زشـــت
تــــو را کیمیاگــر بسی پاک کــــــرد تو بر خاک بودی، بر افلاک کــــرد
«چو پاک آفریدت به هُش باش وپاک که ننگ است ناپاک رفتن به خاک»
هنوز اندکی گیج و افـسرده بــــــــــود که پمپـی دگـر قـطـره را در ربــــود
بسـی عجـز کــرد و بسـی لابه کــــرد ولی پمپ او را به گـرمـابـه کــــــرد
چــه گـرمـابـه ای، گـرم و نـرم و نمـور نبـودی بجـز روشـنـایی قـصــــــــور
از آن جـا در آمـد بـه همـراه سیــــــــل ز چـالـه در افتـاد درچـاه ویــــــــــل
در این بود قـطـره که این جا کجـاست که نـاگـاه آوایی از جـای خـاســـت
دیــاراتـورام مـن، تــــو خـود کیستـی؟ بـگـو از کجـایـی، چــه ای، چیستی؟
بـگـفتــا کـه مـن قـطـره آبـی بـــُــــدم نمی دانم آیا حبــابی شـــــــــــــدم؟
تـو ای رادیـاتــور مـرا یـار بــــــــــاش! نـدارم کسی را، تو غـمـخــوار بــاش
هـوای مـرا گـر بـداری نـکــوســــــت خـدایـت شـود کس، هـوادار اوست
بغــریـد بـــــــر او کـه ای محتــــــــرم نــی ام رادیـاتـور، دیـاراتـــــــور ام
هـوایـت بـگیــرم کـه ایـن جـا هــــــوا نـدارد مقـامـی، هــــــوا بـی هـــــوا
هـوایـش گـرفـت و هـواییش کــــــرد دمــای ورا انـدکـی بیش کـــــــــرد
از آن جـا بـه سـویی سـرازیـر شـــــــد گهـی دلخـوش و گـاه دلـگیـر شــد
یـکــی پـمـپ سـوم قـــوی و قــــــدر سـر راهـش آمـد امـان از قـــــــــدر
پـریــد و گـرفـتـش بـه کـــــــردار ببر فـشـاریــد او را چــو کـافـر به قـبــر
دگـر طـاقـت قــطـره مــان طـاق شـــد کـف دست ها سـرد و مُخ داغ شــد
رجـز خـوانـد و بـرگشت با تـوپ پـــر نـگاهـش بـر آن پمـپ یُبس و یُغُر
نمـود ایـروان را همـی طـــاق وجـفـت دهـان را گشـود و به یـکبـاره گفت:
«چـــــــو فـردا بـرآیـد بلنـد آفتـــاب» مـن و پمـپ آب و حساب و کتـاب
چـنـانـش بـکوبـم بـه زور بخــــــــــار کـه ناکـرده بـاشـد چـنیـن قـار و قـار
بـگـفـت و بـدادش کُــــویتیشنــــــــی کـه لـرزیـد بـر خـود به ویبـر یشنــی
دل پمـپ از ایـن کـار خـونـاب شــــد دهان خشک و چشمان پر از آب شد
«گــرفـتم ز تـو نـاتـوان تـر بسـی اسـت تــوانا تـر از تـو هم آخر کسی است»
تـو را مـی فـرستـم به جایی که خویش کنـی آرزوی همـان جــــــای پیـش
چـنـانـت نمـایـم بـه جنـگــــــــــاوری کـه رائکین وکـلویـن به یـــاد آوری
دگـر بـاره گـرمـابـه ای بـاز شـــــــــد فشـار و دمـــا جـمـلـگی سـاز شـــد
چنـان گـرم بـود و چنـان پـر فشـــــــار کـزآن قـطـره کـامـل در آمد دمـار
کمـی جـابـجـا شـد، کمـی گـرم تـــر خـدایـا مـرا دادی از بـــــــــــد بَتَر
کجـا بـاشـد ایـن جا مگـر دوزخ است؟ چو دوزخ ببینی مر این جا یخ است
مـن ایـن جـا فقـط مـالـش ات می دهم کمـی پیش گـرمـایـش ات می دهم
مـرا هیتـرم گـویـد آن پـاکـــــــــــزاد کـه رحمـت بـرآن تربت پاک باد
تـو را سـرد و گـرم ات ببایـد چشیـــــد کـه نـا پخته گــردی، زُدایی پلیـــــد
از این جـا تـو را سـوی بـویـلـر بـرنــــد و ز آن جـا بـه سـوی خـدا مـی پرند
سـفارش چـه داری؟ بـگـو جـانِ مــــن کـه آسـوده بـاشنـد وجـدان و مـــن
بگفتـــــــا ز مـن هـر سـه فیـد پمـپ را درودی رسـان، گـو بِحـِل کن مـــرا
همیـن گفـت و ایـن آخرین حرف بـود روانـش سپیـد، آنچنـان بــرف بــود
اگـر قـطـره بـودم، پـی اینـک چـــه ام؟ گمـانـم کـه بهـتـر شـدم، هر چـه ام
یکـی بـودم، اینـک هـزاران شــــــــدم سبـکبـال همـچون هـزاران شـــــدم
در ایـن بیـن بـویـلـر کمـی آب خــورد فـرازیـد گـردن بـه کـردار لُــــــــرد
گـلـو صـاف کـرد و بـه بـانـگ کلفـت کمـی بـاد در غبغـب آورد و گـفت:
در ایـن چـرخـه ی کـهـربــــــــا آوری نباشـد مـرا جـز خـدا مـهـتـــــــــری
«گـواهـی بخـواهـیـد اینـک گـــــــواه» همیـن لـولـه هـایـی کـه پیچیـده ایم
چـو بشنیـد ایـن، قـطـره فـریـاد کـــــرد دل بویلـر از دسـت خـود شـاد کــرد
کــــــه مـن کـهـربـا بـوده ام از نخـست ببایـد همـه چـیـز ازخویش جُـــست
دگـر وقـت رفتـن مـرا سـر رسیـــــــــد مــــــرا زنـدگـانـِی دیـگــررسیـــــد
چـه جـایـی اسـت بـویـلـر،بسـی باصفـا پـر از آتـش و دود و گــاز و هــــوا
کمـی پـاک تـر از هـوای شمـــــــــــا! دلـش ریـش از ریّـه هـــای شمــــــا
کـه مـن خـام بـودم مـرا پـخـتـه کـــرد ز آه درونـش مـــرا تـفـتـــــــه کرد
ولـیـکـن بیـایـد از ایـن جـا گـذشــــت بـد و خـوب بـایـد نهــاد وگـذشــت
اگـــر نـام نیکـو گـذاری نکـوســــــت همــه رفتنـی انـد و بـاقـی هم اوست
به جــایـی نـبـنـدد دل آزاد مـــــــــــرد کــه دنـیــا بسـی مــرد آزاد خـــورد
اگــــــر میـز داری هــــوادار بـــــــاش بـه هـر کـار بـا عقـل و هشیـار بــاش
چـــو از بـویلــرآمـدبـرون شـورداشـت ســر و سینـه و سُنبـه پــر زور داشـت
فـــرود بـــرد ســر در ســرایـی سیــــاه دوبـاره در افتـاد از چـه بـه چــــــــاه
کسی گـفـتـش ای بـچـه پـرروکـه ای؟ صـدایی بکـن، سرفـه ای ، عطسه ای!
نمی دانـی این جـا کسی صاحب است؟ خیال کردی اینجا محیط وِب است؟
کـمی قـطـره ی مـا عقـب گــرد کـــرد دو ابـرو گـره، چشـم هـا گِـرد کــرد
تـو خـود کیستـی ای سیـاهـی بـگـــــــو اگـر راستـکاری و هم راستـــــــــگو
بـه گـیتی بـه از راستـی پیشـه نیــــــست ز کـژی بَتَـر، هیـچ انـدیشـه نیـــست»
بکـوش ای پسـر تـا کـه از راستــــــــــی کـفـایـت کنـی از کـژ و کـــاستــــی
چـو تـوربیـن نصیحـت از ایـن طفـل دید خـروشیـد و کـوشیـد و از جـا پـریـد
بیـا پیـش تـر تـا بگــویـم تــــــــــــو را کجـایـی؟ کـه مـن می نجـویم تـو را
مـن آنم که گـردون بَـدیـلِ مـن اســــت هـزاران چـو تـو سهـمِ سیلِ من است
نمـی گــــــــــردد ایـن اخـتــرِ پا پَـتــی بـه قـرنی، کـه مـن مـی روم سـاعتـی
بیـا تـا ببینـی بسـاط مـــــــــــــــــــــــرا فشـــــارِ مــــــــرا، انبســــاط مـــرا
خـــــــودِ کــهربـا وامدار مـن اســــــت همه کـارش از کـار و بـارِ مـن اسـت
چـو آن قـطـره گـامـی فـراپیـش رفــــت تـو گویی که یکباره از خویش رفت
بـگـردیـد و گـردانـد آن چـــــــــرخ را بـه حـدّی کـه یـارا نُبـد چـــــرخ را
چــــو از چــرخ آمـد بـرون آب دیــــد تـو گـویـی همه چیز در خواب دیـد
دگـــــر نـای نـالـیـدنـش هـم نبــــــــود مـر آن قـطـره را جـز خـلأ غم نبـود
تـو دیـگـرکه ای؟ این همه آب چیست؟ پس این واقعی بوده و خـواب نیست
جـوابـش بـداد آن جـوانـمــردِ پـــــاک چـگـالـنـده ام مـن، نمـی دار بــاک
بیـا و بِشیـن زیـر ایـن آبشـــــــــــــــــار یـکـی شــو اگـر هـم بُـدی ده هـزار
تـو دیـروز از ایـن کـوی رفتـی، پـســــر همین جا، همین گوشه، بی درد سـر
تـــو هستی کـه مـا کـهـــربـا سـاخـتیــم همــه کـــــارهـا بـا تـو پـرداخـتـیـم
چـو ژانـراتـور ایـن حـرف هـا را شنیـــد بـه یـکـبــاره بـرق از دهـانش پـریـد
کـمــی اخـم کـرد وکمـی غصـه خـورد چه کس کارکرد وچه کس بُردوخورد؟
کـه مـاشیـن آهــــــــــــن ربـایـی مـنـم فــدایـی مـنـم، کــهـــربــایـی منـــم
کجـا جـای بـویـلــــــر، کجـا کـهــربـا؟ کجـا دیـده او رنـگ آهـــــــن رُبــا
اگــــــر مـن نـبـاشـم کــه آن تـوربـیــن نـشــایـد کــه گـویـد بـیــا و بـبـیــن
یـکـی ایـن سـخـن هـا شـنـیــد از هـمــه بـگـفـتــا بـه آن جـمـلــه یاران، همه
چـنـان بـاد و خـورشـیــد و مـاهـیـدو ابر بسـازیـد از غـوره حـلـوا، بـه صبــــر
هـمــه دسـت در دسـت هـم یـک صـدا در آورده از قـطــره ای کـهـــــــربا
تـو هـم ای پسـر قــدر ایـن کـیـمیـــــــا بـدان و بـگــو تـا بـدانـد صبـــــــــا
کــه بسیـار مـردان بـــی ادعـــــــــــــــا هـمــه روز شـب، بـا امیـد خــــــدا
بـکــوشـنـد تـا چـــرخ ایـن کـارگــــاه بـگــردد پیـاپـی، نـه چـون گاه گاه
بـه هـر کـار تـوفـیـقـشــان یـار بـــــــاد خــداشـان بـه هـر جـا نـگهـدار بـاد
سروده ابوالفضل قاسمی
